Chile rozciąga się wąskim pasmem pomiędzy Andami a wybrzeżem Pacyfiku. Stanowi ono najdłuższy kraj świata - rozciągłość południkowa wynosi ok. 4,3 tys. Km, natomiast największa szerokość terytorium wynosi 468 km. Na północy graniczy z Peru i Boliwią, na wschodzie z Argentyną, a na południu i zachodzie granicę wyznacza wybrzeże Oceanu Spokojnego.

 

Północne Chile jest wyżynne i górskie. Przez kraj przebiegają ułożone południkowo łańcuchy górskie dwóch systemów andyjskich: na zachodzie Cordillera de la Costa (Kordyliera Nadbrzeżna), z najwyższym szczytem Colupo (2335 m n.p.m.) i na wschodzie główne pasmo Andów, z najwyższym szczytem Ojos del Salado (6880 m n.p.m.).

Pomiędzy nimi położone jest tektoniczne obniżenie Doliny Środkowochilijskiej, w którego północnym krańcu znajduje się pustynia Atacama. Rejon doliny jest najbardziej zaludnionym obszarem kraju. Istnieją tu też najkorzystniejsze warunki do rozwoju rolnictwa.

Północne i środkowe wybrzeże Pacyfiku jest słabo rozwinięte, w części zaś południowej wybrzeże chilijskie charakteryzuje się silnym urozmaiceniem linii brzegowej. Ma charakter fiordowy – liczne są wyspy, zatoki. Terytorium kraju obejmuje ok. 3000 wysp m.in. Chiloe, Campana, Wellington oraz leżące na otwartym morzu Wyspę Wielkanocną i Juan Fernandez.

Klimat Chile jest bardzo zróżnicowany ze względu na znaczną rozciągłość południkową. Na północy kraju jest klimat zwrotnikowy, wybitnie suchy. W części środkowej kraju panuje klimat podzwrotnikowy, na południu klimat wilgotny oceaniczny strefy umiarkowanej, a na Ziemi Ognistej i w Patagonii klimat subpolarny.

Dodatkowo na jego urozmaicenie wpływa konfiguracja terenu. Obecność Andów oraz Prądu Peruwiańskiego ma bardzo istotny wpływ na termikę Chile. Na wybrzeżu, w Andach i na wyżynie Atacama notuje się bardzo małą ilość opadów. Powstała pustynia Atacama, na której znane są obszary gdzie nigdy nie odnotowano opadów deszczu.

 

Liczne cieplice – gorące źródła z temp. ponad 36º C, a nawet 85ºC stanowią ważne atrakcje przyrodnicze Chile. Cieplice i lecznicze wody mineralne występują w południowej części kraju, w regionie Lagos, i w pobliżu Santiago, oraz w obszarze regionu Antofagasta i Tarapaca. Ich występowanie łączy się z istnieniem na terenie kraju wulkanów. Szczyty ich stożków w Kordylierze Głównej Andyjskiej osiągające wysokość ponad 6 tys. m n.p.m. są pokryte lodowcami lub pokrywą śnieżną.

Chile należy do obszarów aktywnych sejsmicznie. Między 31º a 45° szerokości geograficznej południowej, rozciąga się pas czynnych wulkanów i najbardziej sejsmiczna strefa kraju. Dwa najbardziej katastrofalne trzęsienia ziemi nawiedziły ten region w 1906 r. w Valparaiso, i w 1960r. w Valdivia.

Sieć rzeczną tworzą liczne lecz krótkie rzeki wypływające z Andów. Ukształtowanie terenu praktycznie wyklucza istnienie większych rzek. Północna część pozbawiona jest stałej sieci wodnej. Tworzą się tam jedynie okresowe potoki. Występuje tu jednak najdłuższa rzeka w kraju – Loa. Jest ona wykorzystywana do sztucznego nawadniania okolicznych pól.

Najgęstsza sieć rzek znajduje się w środkowej części kraju. Tutaj przepływa m.in. Bío Bío, Maipo, Rapel. Na południu rzeki są coraz krótsze, ale za to bardziej zasobne w wodę – najważniejsza z nich to Baker, posiadająca największy w kraju potencjał hydroenergetyczny.

Liczne jeziora w południowej części kraju najczęściej są pochodzenia lodowcowego. Wśród tych stanowiących atrakcję turystyczną kraju należałoby wymienić: Villarica, Llanquihue, Panguipulli, Ranco, Rupanco, Todos los Santos.

Najbardziej południową część Patagonii stanowi Ziemia Ognista. Nazwa związana jest z Indianami - dawnymi mieszkańcami archipelagu, którzy palili na brzegach liczne ogniska. Dostrzegli je pierwsi żeglarze i nazwali cały ten obszar Tierra de los Fuegos (Ziemia Ogni). Stanowi ona ziemię wichrów, mgieł i gwałtownych zmian pogody.